 |
| Πηγή ελλ. ταινία"Έλπίδες που ναυάγησαν" 1968 |
 |
| Πηγή: βιβλίο "60 χρόνια Νέα Σμύρνη" |
 |
 |
| Αεροφωτογραφία 1969 από Γ.Υ.Σ. |
 |
| Πηγή: Facebook/οι κιν.που αγαπήσαμε. |
 |
| Οι ήρωες της γκάφας 1959 Ο Φ. Φιλιππίδης και ο Φρ. Μανέλλης στη Νέα Σμύρνη, πίσω φαίνεται το σινεμά ΑΣΤΟΡΙΑ. |
 |
| Χρ. Σμύρνης & Κυδωνίων, Θερινό. (δεξιά στη Εστία Νέας Σμύρνης). Ξεκίνησε το 1938 μετά άλλαξε όνομα σε ΓΚΛΟΡΙΑ. Μετά ξανά ονομάστηκε ΑΣΤΟΡΙΑ. Έκλεισε το 1973. Θέσεις 1100. 'Εγινε πολυκατοικία. ΑΣΤΟΡΙΑ
Αναμνήσεις
Θυμάμαι μία από τις πρώτες ταινίες καταστροφής "Διεθνές αεροδρόμιο" το 1970, με Μπαρτ Λάνκαστερ, Ντιν Μάρτιν και πολλούς άλλους ηθοποιούς. Το σινεμά ήταν μετά τη στροφή της Νέας Σμύρνης στο ύψωμα, γωνιακό και όμορφο. Το 1969 "Γλυκιά μου Μίλι" με τη Τζούλι Άντριους. Το 1966 τη περιπέτεια "Η πτήση του Φοίνικος" με τον Τζέιμς Στιούαρτ και ένα αεροπλάνο που πέφτει στη έρημο. Τη περιπέτεια "Ο κόκκινος κουρσάρος" με τον Μπαρτ Λάνκαστερ. Ακόμα θυμάμαι μετά το σινεμά τις επισκέψεις σε μία από τις πρώτες πιτσαρίες της Αθήνας Pizza Palace επι της Λεωφ. Συγγρού στο ύψωμα και απέναντι από το σινεμά Διονύσια.
|
Η λεωφόρος Συγγρού χωρίζει την Καλλιθέα απ’ τη Νέα Σμύρνη κι εκεί που έστριβε το λεωφορείο πηγαίνοντας για τη Νέα Σμύρνη τη λέγαμε Στροφή. Λοιπόν, ανηφορίζοντας μετά από καμιά τρακοσαριά μέτρα, δεξιά, ήταν ένας καλοκαιρινός κινηματογράφος, η Αστόρια. Δούλεψα σ’ αυτό το σινεμά, πουλώντας γκαζόσες και γνώρισα και τον ιδιοκτήτη του. Τον λέγανε Ευρυσθένη, αν δεν κάνω λάθος. Αξίζει τον κόπο να σταθώ για λίγο σ’ αυτόν τον παράξενο άνθρωπο – έτσι για ένα μνημόσυνο - που ήταν τρομερά αφιλοχρήματος και που αγαπούσε, πάλι τρομερά τις τέχνες και κυρίως το θέατρο. Ναι, ο κυρ Ευρυσθένης ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, το σινεμά ήταν ένα τεράστιο γωνιακό οικόπεδο. Έλεγαν, λοιπόν, στον κυρ Ευρυσθένη να το δώσει αντιπαροχή. Θα γίνονταν δυο πολυκατοικίες. Στη μια απ’ αυτές, στο ισόγειο, θα του έφτιαχναν ένα σινεμά καλύτερο απ’ τον δικό του, αφού θα ήταν χειμωνιάτικος. Ξέχωρα που θα έπαιρνε κι ένα σωρό διαμερίσματα. Αυτός, όμως, δεν ήθελε, αν και δεν ήταν πλούσιος.
Τόσο πολύ αγαπούσε το θέατρο, που είχε φτιάξει έτσι τη σκηνή που σηκώνοντας το πανί γινόταν θεατρική σκηνή και μάλιστα μεγάλη, όπως των μεγάλων θεάτρων της Αθήνας, Μάλιστα, στο πίσω μέρος, είχε και καμαρίνια, αντρικά και γυναικεία. Δίπλα στη σκηνή, δεξιά, ήταν το σπιτάκι του, δυο δωμάτια όλα κι όλα. Είχε και δυο παιδιά (πάλι αν δεν κάνω λάθος) που σπούδαζαν: ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Έλα, όμως, που και τα παιδιά του είχαν τα ίδια χούγια μ’ αυτόν. Όταν γινόταν κουβέντα για την αντιπαροχή και τα ρέστα, αυτά έλεγαν:
- Μ’ αφού το θέλει έτσι ο μπαμπάς.
Πάντοτε ζημίωνε ο κυρ Ευρυσθένης με τα θεατρικά συγκροτήματα. Δηλαδή, με μια ελληνική σαχλαμαρίτσα γιόμιζε το σινεμά, ενώ με το θέατρο ζήτημα αν είχε 50 άτομα. Πόσοι πήγαιναν στο θέατρο εκείνα τα χρόνια; Και πόσα θα έπαιρνε το συγκρότημα και πόσα θα περίσσευαν γι’ αυτόν;
Σ’ αυτό το σινεμά, δουλεύοντας βέβαια, είχα δει για πρώτη φορά θεατρική παράσταση κι από τότε άρχισα ν’ αγαπώ το θέατρο. Ήταν το συγκρότημα του Νικήτα Πλατή (1912 – 1984). Ο Πλατής ήταν εξαίρετος ηθοποιός. Θυμάμαι, λοιπόν, πως στην Αστόρια, για κάπου ένα μήνα, παρουσίαζε ο Πλατής δυο έργα του Δημήτρη Ψαθά. Τη μια μέρα παιζόταν το “Φωνάζει ο κλέφτης” και την άλλη το “Ζητείται ψεύτης”. Αυτά για την αξέχαστη Αστόρια της Νέας Σμύρνης και τον κυρ Ευρυσθένη. Ευτυχώς που υπάρχουν, έστω και λίγη άνθρωποι σαν κι αυτόν.