Βίκυ (Άνω Ιλίσια)

Αεροφωτογραφία 1965 από Υπ.Χω.Δε.

Γρ. Αυξεντίου & Αγ. Γερασίμου, (πρώην Κουπόνια). 
Θερινό. 1956 - 1971. Γκρεμίστηκε.

Σχόλιο Μάνου

Βίκυ
Το Βίκυ δεν ήταν τίποτα περισσότερο ούτε τίποτα λιγότερο από τους θερινούς κινηματογράφους που εμφανίζονταν τη δεκαετία του 50 στις συνοικίες, προσφέροντας δροσιά και ψυχαγωγία στους κατοίκους. Ήταν, όμως, το μοναδικό θερινό σινεμά της περιοχής, που τα φώτα του το έκαναν να ξεχωρίζει από μακριά ανάμεσα στα μικρά, τότε, σπίτια. Δεν υπήρχαν όλες αυτές οι πολυκατοικίες, δεν υπήρχε η οδός Ούλοφ Πάλμε να χωρίζει τα Ιλίσια και τα Ιλίσια λέγονταν ακόμα Κουπόνια. Το Βίκυ δεν διακρίθηκε ούτε για την αρχιτεκτονική του ούτε για τις ποιοτικές του αναζητήσεις, υπήρξε όμως από εκείνα τα αγαπημένα σινεμά που μας συντρόφεψαν εγκάρδια αποτελώντας τόπους μαγικούς.

Βίκυ, με ψάθινες καρέκλες και το μόνο φωτεινό σημείο σε ένα έρημο δρόμο τη δεκαετία του 50.

(Μάνος)

 

Αλίκη (Άνω Ιλίσια)

Αεροφωτογραφία από Υπ.Χω.Δε. 1965.

Πηγή: Bing maps, τωρινή πολυκατοικία.

Γρ. Αυξεντίου 23, πριν την Ούλωφ Πάλμε, 
Θερινό. 1965 - 1986. Θέσεις 680.
Γκρεμίστηκε και έγινε πολυκατοικία.

Σχόλιο Μάνου
Αλίκη

Είχαν εξελιχθεί αρκετά πια τα Ιλίσια όταν άνοιξε το Αλίκη, ένας συμπαθητικός και φροντισμένος θερινός κινηματογράφος με όλα τα χαρακτηριστικά του είδους: πρασινάδα, χαλικάκι, μεταλλικά καθίσματα και ανοιχτός ουρανός που ενίοτε συναγωνιζόταν την οθόνη. Στην οθόνη, πάντως, παρουσιάζονταν κατά κανόνα καλές ταινίες κι έτσι το Αλίκη αποτελούσε μια αξιόπιστη επιλογή. Όμως οι πολυκατοικίες γύρω του πύκνωναν και το Αλίκη -μια μικρή όαση- έγινε κι αυτό άλλη μια πολυκατοικία... 'Οπως συνέβη με όλα σχεδόν τα θερινά.

Αναμνήσεις
Θυμάμαι το 1978 τη περιπέτεια "S.O.S. από ατομικό υποβρύχιο" με τον Τσάρλτον Ίστον. Το σινεμά βρισκόταν κοντά στην Ούλωφ Πάλμε.

Αθηνά (Άνω Ιλίσια)

Πηγή google maps.

Πηγή google maps.

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα" 23/11/1990.

Αβύδου 93, Χειμερινό. 1971 - 1997.

ΑΘΗΝΑ, Ιλίσια (Β)

Αρκετά μεγάλη αίθουσα, σε υποτονικό όμως σημείο, με –μοιραία– περιορισμένη κίνηση. Στο τέλος του έγινε μια προσπάθεια για στροφή σε καλλιτεχνικές ταινίες, λόγω του φοιτητικού κόσμου της περιοχής, χωρίς όμως επιτυχία. (Μάνος)

Σχόλιο Μάνου
Αθηνά
Στις αρχές της δεκαετίας του 70 η κινηματογραφική κρίση είχε ήδη εμφανιστεί, όμως κάποιοι (από κεκτημένη ταχύτητα;) δημιουργούσαν ακόμα κινηματογράφους. Ένας από αυτούς, η Αθηνά στα αρκετά άνω Άνω Ιλίσια και όχι στο ευκολότερο σημείο. Έτσι, ευθύς εξ αρχής, τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα για ένα νέο κινηματογράφο.
Το Αθηνά δεν ξέφευγε από τον κανόνα των συνοικιακών κινηματογράφων. Διέθετε αρκετά μεγάλη και αρκετά ευπρόσωπη αίθουσα χωρίς εξώστη, με σχετικά μικρή είσοδο. Όμως δεν καλοφαινόταν στο σημείο όπου βρισκόταν, έπρεπε να ψάξεις για να το βρεις και συνολικά δεν δημιουργούσε ισχυρές εντυπώσεις.
Παρ' όλες αυτές τις δυσκολίες, το Αθηνά -μοναδικός κινηματογράφος στην περιοχή του, αλλά εκτός κινηματογραφικής πιάτσας- άντεξε ηρωικά για αρκετά χρόνια. Στο τέλος του έγινε μια προσπάθεια για στροφή σε καλλιτεχνικές ταινίες, λόγω του φοιτητικού κόσμου της περιοχής, χωρίς όμως επιτυχία.

Σχόλιο
τελικα μετα απο πολλες διασταυρωσεις με ατομα που ειναι γυρω στα 60 προκυπτουν τα εξης. το ''αθηνα'' δεν ηταν ποτε καν ισογειο . στην εισοδο κατεβαινες δυο πλατυσκαλα και βρισκοσουν στο κλασικο χωρο με το μπαρ και τα σαλονακια. στη συνεχεια με ελαφρα κατηφορικη κλιση εμπαινες στην αιθουσα προβολης η οποια ηταν αρκετα μεγαλη. οι δικες μου μνημες ειναι ''κακες '' . το γνωρισα στην παρακμη του. με λερωμενα καθισματα . με προβολες βασικα τουρκων εργων με την χουλια κοτσικιτ [αν την λεω καλα]. επισης τις κυριακες εφερνε θιασους 2ης διαλογης σε παιδικα εργα . θυμαμαι χαρακτηριστικα οτι την τελευταια φορα που πηγα , εφυγα πριν το διαλειμμα. πρεπει να ηταν το 85 περιπου , μαζι με τον αντρα μου , σε μια ταινια του παντελη ζερβου.[αναρωτιεμαι πως την ειχα διαλεξει] περα απο τις μηνες μου , κανεις δεν μου μιλησε για ενδοξο παρελθον του κινηματογραφου. πιο πολυ θυμομαστε την ''ανοιξη'' τον''αδωνη'' την ''αλεκα'' απο χειμερινα. ηταν πιο ποιοτικα στις προβολες και ειχαν καλυτερη κτιριακη υποδομη. επισης ενα λατρεμενο σινεμα της ευρυτερης περιοχης ηταν το ''ρεο'' , εκει που μετα εγινε το θεατρο ''ερευνας'' του δημητρη ποταμιτη.


Αναμνήσεις
Ο Κυριάκος από τη Καισαριανή θυμάται Φθινόπωρο του 1992 τη ταινία "Άλιεν, η τελική αναμέτρηση". Η τρίτη ταινία της γνωστής σειράς. Φυσικά ακολούθησε και συνέχεια.