 |
| Πηγή: βιβλίο "60 χρόνια Νέα Σμύρνη" |
 |
| Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα" 14/11/1960 |
 |
Σκίτσο
|
 |
|
ΡΙΤΑ, Νέα Σμύρνη (Β)
Απλός κινηματογράφος, σε σχετικά απόκεντρο σημείο (Μάνος)
Αναμνήσεις Ο Ντίνος από τη Νέα Σμύνρνη θυμάται το γουέστερν "Σαλάκο" κάπου το 1969. Μία ταινία με τον Σον Κόνερι και τη Μπριζίτ Μπαρντό. Το σινεμά ήταν κοντά στα νεκροταφεία και ήταν ένα λιτο χειμερινό σινεμά. |
 |
| Πηγή αεροφωτογραφίας Γ.Υ.Σ. 1969. |
 |
| Σκίτσο |
 |
| Πηγή: Bing maps, σημερινή πολυκατοικία. |
 |
| Αιγαίου
51, Θειρινό. Κοντά στην Ελ. Βενιζέλου. 1961 - 1975. Θέσεις 600. Γκρεμίστηκε και έγινε πολυκατοικία. Αναμνήσεις Θυμάμαι τις ταινίες "Επιχέιρησις κρεβατοκάμαρα" ή αλλιώς "Τομ Τζόουνς" μια κωμική περιπέτεια εποχής. Τη τσέχικη κωμωδία "Τζο ο λεμονάδας" και ακόμα μία ρωμαϊκή κωμωδία "Βίβα Ρώμα". Ένα παραδοσιακό καλαιρινό σινεμά αριστερά στην ανηφόρα της Αιγαίου. |
 |
| Πηγή: Αεροφωτογραφία 1982 από το βιβλίο "60 χρόνια Νέα Σμύρνη" |
 |
| Πηγή αεροφωτογραφίας Γ.Υ.Σ. 1979. |
 |
| Ημερ. λήψης: 19/08/2009, αριστερά σημερινή πολυκατοικία. |
 |
| Σκίτσο |
 |
| Πηγή: Bing maps, σημερινή πολυκατοικία. |
 |
|
Ιδιοκτησία οικογένειας Αρίκα.
Γκρεμίστηκε και έγινε πολυκατοικία.
ΣΙΝΕ ΑΡΙΚΑ - ΑΝΩ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ
Αντιπαροχή Πρώτη φορά είχε γίνει κάτι σαν πορεία, σαν μικρή εξέγερση για καλοκαιρινό σινεμά... για το σινεμά Αρίκα... άνθρωποι της γειτονιάς, μικροί, μεγάλοι, όλοι ήταν εκεί... αλλά τελικά το σινεμά Αρίκα έγινε πολυκατοικία... Η οικογένεια Αρίκα και το σινεμά Αρίκα ήταν σαν ένα σώμα... όταν χάθηκε αυτό χάθηκε και η οικογένεια...Σινεμά Αρίκα εκεί είδα την πρώτη μου ταινία στο σινεμά σε ηλικία 6 ετών... «Τα σαγόνια του καρχαρία» (Jaws), καλοί οι δικοί μου... έτρεμα τη θάλασσα για κάνα μήνα και όταν το πήρα απόφαση να ξαναμπώ στη θάλασσα... σε απόσταση μερικών μέτρων πετάχτηκε ένα παιχνιδιάρικο δελφίνι έξω από το νερό... σχεδόν έγινα Χριστός καθώς έτρεξα πάνω στο νερό... μου πήρε κάνα εξάμηνο να ξεχωρίσω το δελφίνι από τον καρχαρία... και τελικά να αποκτήσω μια ιδιαίτερη έλξη για το συγκεκριμένο θηλαστικό...Όλες τις ταινίες του Μπρους Λη, του Τζάκι Τσαν, πριν γίνει σταρ του Χόλιγουντ, είδα στο σινεμά Αρίκα, είχα μαύρη ζώνη στις ταινίες καράτε... μάζευα το χαρτζιλίκι μου όλη την εβδομάδα για να πάω στο σινεμά Αρίκα να δω ταινία καράτε... επίσης όλες τις ταινίες της σειράς Γρανίτα από λεμόνι και τα Πόρκις... και από την άλλη Οδύσσεια του Διαστήματος 2001 του Κιούμπρικ...Το σινεμά Αρίκα το είχε η οικογένεια Αρίκα (ο μπαμπάς Αρίκας, με τη βιβλική μορφή του, αν και μάλλον πιο πολύ έφερνε προς τον Κρίστοφερ Λι με άσπρο παχύ μουστάκι και άσπρα μαλλιά κολλημένα πίσω με μπριγιαντίνι, η μάνα Αρίκα γεματούλα, στρογγυλή σαν μπάλα, η μόνη που δεν μιλούσε ποτέ, πάντα σιωπηλή, ο γιος Αρίκας με μαλλί φράντζα να καλύπτει το ένα μάτι, λιγδιασμένο και το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδος, ίδιος ο Ανέστης Βλάχος και η ατίθαση κόρη Αρίκα ψηλή, νταρντάνα, έφηβη, ψεύδιζε λίγο και έτοιμη για όλα)... Φυσικά, υπήρχε και ο κινηματογραφιστής ο οποίος ήταν ο μεγάλος αδελφός ενός φίλου μου, ήταν μεταλάς και ραδιοπειρατής, φορούσε πάντα τις κλασικές μαύρες μπλούζες των iron maden και ελαστικό παντελόνι... και μαλλί αφάνα...Το σινεμά Αρίκα είχε ένα μόνο ηχείο, όπου πριν από την ταινία ή στο διάλειμμα άκουγες εναλλαγές του Πάριου με τους iron maden, τη μουσική την έβαζε ο αδελφός του φίλου μου, ο πατέρας Αρίκας τού ζητούσε να παίζει Πάριο και αυτός έπαιζε με σφήνες από μέταλ...Υπήρχε μια μπανανιά στο σινέ που τα φύλλα της έπεφταν στην οθόνη και κάλυπταν την κάτω δεξιά γωνία της οθόνης... ποτέ κανείς δεν την πείραξε ή δεν διαμαρτυρήθηκε γι' αυτήν ήταν και αυτή μέρος της μαγείας... είχε φυσικά και γιασεμί για το γνωστό άρωμα του καλοκαιρινού σινεμά. Το πάτωμα ήταν από χαλίκια και οι καρέκλες ήταν με πανιά... Από αριστερά το σινέ συνόρευε με ένα εργαστήριο ξυλουργίας και από δεξιά με το σπίτι των Αρίκα...Το να πας στο σινεμά Αρίκα ήταν για μας τελετουργία είτε ήμασταν μεγάλη παρέα είτε ήμουν με κάποιον φίλο... Επειδή τις περισσότερες φορές δεν είχαμε χρήματα έπρεπε να βρούμε κάποιο τρόπο για να μπούμε... Πολλές φορές πηγαίναμε στο ξυλουργείο που ήταν κλειστό μπαίναμε από μια τρύπα που ΄χε στον σιδερένιο φράχτη, σκαρφαλώναμε τη μάντρα που χώριζε το Αρίκα από το ξυλουργείο και παρακολουθούσαμε το έργο... Δυστυχώς ο μπαμπάς Αρίκας μάς πήρε χαμπάρι και σε μια παράσταση ήρθε χωρίς να τον πάρουμε χαμπάρι και τράβηξε το πόδι του Τ έπεσε κάτω έπεσα και γω πάνω στον μπαμπά Αρίκα και πάνω στον πανικό μες στο σκοτάδι καταφέραμε να το σκάσουμε... Το άλλο κόλπο είχε να κάνει με τον γιο Αρίκα... Του άρεσαν τα αυτοκινητάκια, είχε μάλλον κάποιο κόλλημα με αυτά, οπότε φτιάχναμε αυτοκινητάκια χαλασμένα (σίγα μην του δίναμε τα καλά μας) τα κολλάγαμε, τα βάφαμε και του τα πηγαίναμε και κείνος κρυφά από τον πατέρα του μας έβαζε... Αυτό πάλι δεν έπιανε πάντα γιατί έπρεπε να 'ταν κάπως απομακρυσμένος από το ταμείο ο πατέρας Αρίκας... Το άλλο κόλπο και τελευταίο πηγαίναμε νωρίτερα από την πρώτη παράσταση που ήταν ακόμα μέρα, την είχαμε στημένη από έξω, όπου ο γιος Αρίκας ήταν μόνος του, καθώς αυτός πάντα το άνοιγε, μόλις έφευγε από το ταμείο για να πάει να κάνει στα κρυφά τσιγάρο στις τουαλέτες του σινεμά τζουπ τρυπώναμε εγώ και ο Τ στα μουλωχτά στο σινέ και κρυβόμασταν πίσω από τις τελευταίες καρέκλες που είχε σαν αποθήκη για να βάζει και άλλες καρέκλες... Δυστυχώς μια μέρα ο μπαμπάς Αρίκας ανακάλυψε το πακέτο τσιγάρα που 'κρυβε ο γιος Αρίκας πάνω από το καζανάκι (ήταν από αυτά τα παλιά που είναι ψηλά σχεδόν στο ταβάνι)... και αφού πέσανε κάποιες φάπες ενώ έπαιζε κάποια ταινία... και είχαμε λειώσει στο γέλιο... χάσαμε και αυτή την καβάτζα... ο Τ όμως στεναχωρήθηκε διπλά γιατί συχνά-πυκνά «δανείζονταν» κάνα τσιγαράκι από τα κρυμμένα του γιου Αρίκα...Όταν πήγαινε όλη η παλιοπαρέα... τότε γινόταν χαμός... πλάκες, γέλια, μπαλόνια προφυλακτικά στο διάλειμμα, χαλικοπόλεμος... Υπήρχαν κάποιοι «κλασικοί» γέροι του σινέ Αρίκα, λες και πηγαίνανε πακέτο με το σινεμά, λες και είχανε ριζώσει, όποτε και να πηγαίναμε ήταν εκεί... αντί για τον καφενέ είχαν το καλοκαιρινό σινέ Αρίκα... όπου πηγαίνανε να κουτσομπολεύσουν και να κράξουν παρά να δουν ταινία, όπως δεν θα ξεχάσω έναν από αυτούς όταν στο τέλος της ταινίας αναφώνησε... «15 χρόνια σ'αυτό το σινεμά ολάκερη ταινία δεν έχω ματαδεί»... Ε, βασικά είχε κάποιο δίκιο... Καμιά ταινία δεν παιζόταν ολόκληρη, ίσως ποτέ να μην είδα ολόκληρη ταινία στο σινέ Αρίκα... εκεί που οι πρωταγωνιστές βγάζανε τα ρούχα τους... τα ξαναβάζανε... μια φορά μία ταινία τελείωσε σε 50 λεπτά καθώς βιαζόταν ο μεγάλος αδελφός του φίλου μου, είχε να πάει σε πάρτι... Έτσι το «χασάπη!!!» έπεφτε σύννεφο...Ο ένας προβολέας που φώτιζε το σινεμά πρέπει να ήταν από το σπίτι των Αρίκα γιατί κάποιες φορές άρχιζε η ταινία και στο πανί έβλεπες τη σκιά της μητέρας Αρίκα να απλώνει τα ρούχα τους...Ο αδελφός Αρίκα καθόταν πάντα στο ταμείο και στο διάλειμμα κρατούσε το κυλικείο όπου έψηναν και σουβλάκια, φυσικά η γνωστή ιστορία για τις εξαφανίσεις ζώων να σχετίζονται με τα σουβλάκια έπαιζε και δω...Η φοβερή ατάκα του αδελφού Αρίκα που έμεινε στην ιστορία είχε να κάνει όταν πήγε ο Κ να βγάλει εισιτήριο και του έδωσε 150 δρχ. ενώ είχε 130 το εισιτήριο... ο αδελφός Αρίκα ρωτάει «Ένα;» τού κάνει πλάκα ο Κ «όχι δύο», «δύο δεν φτάνουν», απαντάει ο αδελφός Αρίκα...Η αδελφή Αρίκα έδινε το πρόγραμμα, ένα χαρτάκι με μπλε μελάνι που έγραφε την υπόθεση του έργου που πολλές φορές ήταν και λάθος... Επειδή πληρωνόταν γι' αυτό και μάλλον της δίνανε κάποιο χαρτζιλίκι από αυτή την υπόθεση είχε πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο της, ζητώντας πολλές φορές επίμονα να πάρεις πρόγραμμα... «Πάε πόαμμα!!! Πάε πόαμμα!!!», ενώ πολλές φορές σε τράβαγε και από το χέρι... μια φορά πήγε ο Μ και καθότι είναι λίγο εριστικός την απέφυγε λίγο άσχημα και αυτή από την τσαντίλα της καθώς τον είχε πιάσει από το χέρι τού το δάγκωσε...Αν καθόσουν περίεργα στην καρέκλα ή αν έβαζες τα πόδια σου στην μπροστινή ο μπαμπάς Αρίκας ήταν εκεί να στην πει και να σου εξηγήσει ότι τα πανιά της καρέκλας είναι πανάκριβα καθώς είχαν 1.000δρχ το ένα!!! Μια φορά περνάγαμε έξω από το σινέ Αρίκα και είχε ταινία πρώτης προβολής, σπάνιο φαινόμενο, ήταν το Αριζόνα Τζούνιορ, η προβολή άρχιζε στις 11.00 και ήταν 11.30 οπότε λέμε κρίμα το χάσαμε, βγαίνει όμως ο επιβλητικός μπαμπάς Αρίκας και μας προτρέπει να μπούμε γιατί... μόλις τώρα θα αρχίσει προλαβαίνετε... ήμασταν 10 άτομα... Μπήκαμε, μέσα ήταν ένα ζευγάρι μάλλον για χαμούρεμα παρά για έργο και ένας από τους κλασικούς γέρους, το έργο άρχισε 11.40 και τέλειωσε 12.20 έπειτα από χρόνια ανακάλυψα πόσες σκηνές είχα χάσει στο έργο...Τον πρώτο μου έρωτα την Κ εκεί την πήγα στο πρώτο μας ραντεβού και κει της έδωσα το πρώτο φιλί, καθώς λίγο πιο κει οι κλασικοί γέροι παίζανε χαλικοπόλεμο...Πάντα περιμέναμε την έναρξη του σινέ Αρίκα με λαχτάρα γιατί έβαζε δύο ταινίες στην τιμή της μίας και η πρώτη ήταν πάντα Αστερίξ...Μια μέρα το σινέ Αρίκα έμεινε κλειστό... Ακούστηκε ότι ο μπαμπάς Αρίκας αρρώστησε... Την επομένη ακούστηκε ότι θα δωθεί προς αντιπαροχή, θα γινόταν πολυκατοικία!!! Βγήκανε πανό διαμαρτυρίας... κάποιος κάλεσε σε συγκέντρωση τον κόσμο για να δείξουν το ενδιαφέρον τους για το σινεμά... μαζεύτηκε όλη η γειτονιά... για πρώτη φορά ένιωσα περήφανος για τη γειτονιά μου, μικροί μεγάλοι, γέροι, παιδιά, μέχρι και άνθρωποι που δεν είχα πετύχει ποτέ στο σινέ Αρίκα, όλοι ήταν εκεί... Έπειτα από λιγότερο από έναν μήνα το σινέ Αρίκα χάθηκε, η οικογένεια Αρίκα επίσης κανείς δεν έμαθε τι έγιναν, αν ο μπαμπάς Αρίκας ήταν καλά, όμως κάτα κάποια σατανική συνωμοσία... είχε μείνει η πρόσοψή του για να μας το θυμίζει, είχε μείνει και η νέον ταμπέλα του, αλλά πλέον ήταν κλειστή, παρέμεναν εκεί για χρόνια...Πέρναγα συχνά από κει για να θυμάμαι και να νοσταλγώ τα χρόνια του καλοκαιρινού σινεμά...Πέρασα έπειτα από κάμποσο καιρό χθες, η πρόσοψη του σινέ Αρίκα χάθηκε, έγινε και αυτή πολυκατοικία. Αναμνήσεις Ο Δημήτρης ο φαρμακοποιός τη περιπέτεια "Ο χορός των κατασκόπων" καλοκαίρι του 1985. Το σινεμά ήταν σχετικά μικρό αλλά συμπαθητικό |
 |
| Ημερ. λήψης: 30/09/2019 |
 |
| Το εστιατόριο με την ομώνυμη ταμπέλα. Ημερ. λήψης: 22/09/2017 |
 |
| Ημερ. λήψης: 04/04/2012 |
 |
| Ημερ. λήψης: 24/08/2008 |
 |
| Πηγή: Bing maps |
 |
| Αγ. Πέτρου & Τερψιθέας 1, Θερινό. (Είναι στο όρια του Παλ. Φαλήρου, δίπλα στα νεκροταφεία Παλ. Φαλήρου & Νέας Σμύρνης), 1962 - 1985. Θέσεις 900. Το μπροστινό μέρος έγινε ταβέρνα. Αναμνήσεις Η Μαίρη είχε δει την ελληνική ταινία "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας" καλοακαίρι του 1976. Με το δεύτερο μέρος πιό αστείο. Το σινεμά ήταν σχετικά απόμερο , δίπλα στα νεκροταφεία
Απόσπασμα από το βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου
Ζω στη Νέα Σμύρνη από το 1970. Είναι το χωριό μου. Τη θυμάμαι πριν πεζοδρομηθεί η πλατεία, πριν το τραμ κόψει την πόλη στα δύο. Πολλά πράγματα μου λείπουν, που δεν φανταζόμουν ότι θα μου έλειπαν: ο παλιός ισόγειος Άδωνις, το γαλακτοπωλείο του Λακαφώση, ο Γαλαξίας ως καφετέρια. Πιο πολύ όμως μου λείπουν οι κινηματογράφοι που έκλεισαν. Η Νέα Σμύρνη που αγάπησα είχε πολλούς κινηματογράφους – όχι όσους είχε η Καλλιθέα εκείνα τα χρόνια, αλλά αρκετούς. Χειμερινοί ή θερινοί, ήταν για μένα οι τόποι όπου το όνειρο μετασχηματιζόταν σε εικόνα, σε μια σχεδον χειροπιαστή πραγματικότητα.
Τα ραντεβού με τους φίλους κλείνονταν στο Παλούκι για να πάμε μετά στην Έλση, που κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’80 –αν θυμάμαι καλά– έγινε εμπορικό κέντρο. Δεν με πειράζει που είχα δει ένα ποντίκι να περνάει τρέχοντας ανάμεσα από τα καθίσματα λίγο πριν την κατεδάφιση… Στην Αστόρια, απέναντι από την Εστία, έχω ζήσει τις «νύχτες με φεγγάρι» που λέει ο Κηλαηδόνης, γελώντας μέχρι δακρύων με το «Πάρτι» και την «Ασύλληπτη απόδραση». Το Τιπ-Τοπ, στην αρχή της Ομήρου, το θυμάμαι λιγότερο για τις ταινίες και πιο πολύ για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις εν όψει του πρώτου συνεδρίου του Ρήγα Φερραίου. Η Αρίκα, κοντά στην πλατεία Άνοιξης, έμοιαζε βγαλμένη από επαρχιακή πόλη της δεκαετίας του ’60, αλλά μετανιώνω που ποτέ δεν πήγα στην Αναστάλια, έναν κινηματογράφο κοντά στα Νεκροταφεία ο οποίος μου φαινόταν κάποτε πολύ μακριά. Η δική μου Νέα Σμύρνη είναι το Φιλίπ, το Σπόρτινγκ και ο Άτταλος, το εκμέκ καϊμάκι τα καλοκαιρινά βράδια στην πλατεία, το Άλσος και το γήπεδο του του Πανιώνιου».
|
