Άρης (Βριλήσσια)

Σινέ Άρης

Δ. Βερνάδου. Θερινό. Λειτούργησε από 1961 - 1978. Θέσεις 700.

Πηγή φωτο Facebook/Βριλήσσια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Από  Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ  http://vrilissiotikanea.blogspot.gr

Ο ΑΡΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Είναι η ώρα να πούμε δυο λόγια για τα θερινά σινεμαδάκια με τ’ αγιόκλημα και το γιασεμί, είναι η ώρα να πούμε δυο λόγια για τον ΑΡΗ. Τον πάλαι ποτέ καλοκαιρινό κινηματογράφο αυτής της πόλης. Το μοναδικό που υπήρξε ποτέ. Διότι από τότε που έκλεισε, κάποιες δεκαετίες πίσω, ουδέποτε υπήρξε κάποιος άλλος κινηματογράφος στο προάστιό μας. Και ούτε βέβαια υπάρχει και καμία πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο, εκτός κι εάν ο Δήμος μας το επιδιώξει. Αλλά ούτε κι αυτό πιθανολογείται, γιατί ενώ το έργο είχε προγραμματιστεί να γίνει στο χώρο της Ναυτικής Βάσης τελικά οι Δημοτικές Αρχές της τελευταίας πενταετίας το ακύρωσαν, χωρίς να βρουν άλλο χώρο. Τέλος πάντων, ο Άρης βρισκόταν κοντά στο Δημαρχείο. Απ’ έξω υπήρχαν οι απαραίτητες και καθιερωμένες προθήκες, τα στάντς που διαφήμιζαν όχι μόνο το έργο της ημέρας αλλά και τα «προσεχώς». Εσωτερικά, ο χώρος ήταν στρωμένος με χαλίκια, και είχε εκείνες τις άνετες πολυθρόνες (του σκηνοθέτη). Είχε και αγιόκλημα και γιασεμί. Μας υποδεχόταν με όμορφη και μελωδική μουσική μέχρι την έναρξη της ταινίας. Διέθετε ακόμα και κυλικείο. Ήταν όπως καταλάβατε ένας αρκετά οργανωμένος και χαρακτηριστικός κινηματογράφος εκείνης της εποχής. Σ’ αυτόν χαρήκαμε ένα σωρό ωραίες ταινίες, νιώσαμε πλήθος όμορφων στιγμών. Με το φιστίκι μας και τον πασατέμπο μας. Ή με το θόρυβο της σακούλας από τα πατατάκια. Όσο κι εάν αυτό δεν είναι αισθητικά … το ιδανικό. Με τον Ταρζάν, με τον Μάρλον Μπράντο, με τη Μπριζίτ Μπαρντό, αλλά και με το Βέγγο, τον Αυλωνίτη, την Αλίκη, την Τζένη, και τόσους άλλους. Από την οθόνη του Άρη δεν παρέλασαν μόνο οι πιο καλοί ηθοποιοί έλληνες και ξένοι, ή οι καλύτερες ταινίες της εγχώριας και διεθνούς, τότε, παραγωγής. Παρέλασαν οι ψυχές μας, η χαρά μας, το γέλιο μας, η αγωνία μας, η λύπη μας. Ο Άρης έχει αφήσει σε όλους μας, όσους τον γνωρίσαμε μια γλυκιά γεύση και ανάμνηση, που μόνο το τραγούδι του Κηλαηδόνη για τα θερινά τα σινεμά εκείνης της εποχής μπορεί και την αποδίδει. Ας όψεται όμως και πάλι η κακούργα η τηλεόραση. Που ήρθε και εξόντωσε εκτός από τις αντιστάσεις μας και τον Άρη μας. Τον Άρη των καλοκαιρινών αναμνήσεων μιας πανέμορφης πόλης. Της δικής μας πόλης μιας άλλης εποχής… Που είμαστε τόσο τυχεροί πραγματικά όσοι τη ζήσαμε.