Δελφοί (Καλλίπολη)

Πηγή φωτο Dionysis Anninos

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα"
08/02/1982

Ημερ. λήψης: 29/04/2009

 

Ημερ. λήψης: 29/04/2009

Φιλ. Εταιρείας & Ηροδότου 102, Χειμερινό.
Απέναντι από το Μιχαλοπούλειο. 
1959 - 1985. Θέσεις 400. 
Έγινε σούπερ μάρκετ.

Σχόλιο από pireorama.blogspot

Αν και βρίσκομαι σε διακοπές τώρα, παρόλα αυτά ένιωσα την ανάγκη τόσο να επικοινωνήσω μαζί σας όσο και να σας μεταδώσω αυτή την χαμένη αίσθηση που έχω από την εποχή του συνοικιακού κινηματογράφου. Μιλάω βέβαια γιαυτό το είδος που δεν υπάρχει σήμερα όπως προανέφερα και ακούει στο όνομα συνοικιακός. Ο συνοικιακός διέφερε από τον κανονικό κινηματογράφο σε πολλά σημεία, τόσα που θα έλεγα ότι αποτελούσε ένα ξεχωριστό είδος. Στους κινηματογράφους αυτούς βέβαια δεν έβαζες τα καλά σου για να πας, ούτε έκανες κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Απλά μια συνενόηση με τους φίλους σου και ξαφνικά βρισκόσουν μπροστά στο ταμείο. Έτσι, τόσο απλά ώστε η διαδικασία αυτή να είναι, ότι είναι σήμερα να πας σε κάποιο βίντεο κλάμπ και να νοικιάσεις τη ταινία που θέλεις να δεις. Στον συνοικιακό κινηματογράφο επίσης δεν ανησυχούσες για την ταινία που θα έβλεπες αφού ήταν σχεδόν δεδομένο ότι επρόκειτο για κάποιο συγκεκριμένο είδος ταινιών που λες και υπήρχαν για να προβάλονται μόνο από τέτοιους κινηματογράφους. Μιλάμε δηλαδή για ταινίες κυρίως καράτε, κινγκ κονγκ, γκονζίλα, τρόμου, γουέστερν -επί το πλείστον σπαγγέτι μούβις- φθηνές αστυνομικές παραγωγές και γενικά μπι μούβις όπως λέμε σήμερα. Για μας βέβαια τότε δεν ήταν καθόλου μπι ταινίες αλλά και πολύ πρώτες. Συνήθως πηγαίναμε στις πρώτες απογευματινές προβολές που ξεκινούσαν στις έξι το απόγευμα. Εξαίρεση σε αυτό αποτελούσε ο κινηματογράφος Άβα πάνω από την Πηγάδα το πρόγραμμα του οποίου ξεκινούσε στις τέσσερις και μισή και περιλάμβανε δύο ταινίες πάντα. Η πρώτη ήταν καράτε και η δεύτερη γκονζίλα. Όταν πήγαινες σε αυτόν τον κινηματογράφο δεν ρώταγες ποτέ τι παίζει σήμερα. Το πρόγραμμά του ήταν δεδομένο. Ακόμα μου έρχεται στο μυαλό μου η μυρουδιά αυτού του κινηματογράφου. Κάτι ανάμεσα σε τσιπς, υγρασία και αυτή η μυρουδιά που έχουμε όλοι από τους κινηματογράφους, των καθισμάτων, του σελιλόιντ; Σε καλύτερη θέση ήταν βέβαια η αρμονία και οι Δελφοί. Και τα τρία σήμερα βέβαια δεν υπάρχουν. Αρχικά ο πρώτος που έκλεισε ήταν η Άβα ίσως γιατί ήταν ο παλαιότερος των τριών. Κάποια μέρα ο μακρόστενος αυτός χώρος έγινε αποθήκη ξυλείας. Σήμερα το μόνο που υπάρχει στο σημείο εκείνο είναι μια στάση λεωφορείου με αυτό το όνομα, να θυμίζει ότι κάποτε στο σημείο αυτό με ένα δίφραγκο έβλεπες δύο ταινίες. Οι Δελφοί έγιναν σούπερ μάρκετ ενώ βέβαια και η αρμονία έπαψε από χρόνια να λειτουργεί. Οι χώροι αυτοί άλλωστε έγιναν ανάρπαστοι, καθότι μοναδικοί για την άπλα τους ανάμεσα στην κλεισούρα των πολυκατοικιών. Εγώ μίλησα για αυτούς τους τρεις κινηματογράφους όχι γιατί ήταν οι μοναδικοί στον Πειραιά, αλλά γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι αποτελούσαν τον τότε μαγικό μου κόσμο. Κύκλωναν το σπίτι μου και αποτέλεσαν την πρώτη μας επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου. Όσο και αν στις μέρες μας φτιάχτηκαν τα βίλατζ και τα cinemas centers αυτοί οι κινηματογράφοι θα μείνουν στη φαντασία μου αξεπέραστοι και μοναδικοί.