Μαϊάμι (Γλυφάδα)

Πηγή από youtube.

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα"
19/03/1973

Ημερ. λήψης: 30/07/2009

Ημερ. λήψης: 03/08/2008

Πηγή: από το αρχείο Λ. Σκλάβου

Πηγή: από το αρχείο Λ. Σκλάβου

Πηγή: από το αρχείο Λ. Σκλάβου

Πηγή: Bing maps

Λεωφ. Μεταξά, (Πλ. Μπιτζανίου 4), 
Χειμερινό & Θερινό. Ξεκίνησε ως θερινό το 1939
σε ιδιοκτησία Λ. Σκλάβου. Μετά έγινε χειμερινό.
Έκλεισε το 1974. Θέσεις 450. Αργότερα έγινε
ντισκοτέκ και έπειτα έγινε κέντρο διασκέδασης.
Είναι παρατημένο.

Απόσπασμα από άρθρο του Nou-Pou

Η μόνη επαφή που γνώριζα ότι είχε η Γλυφάδα με την λέξη Μαϊάμι, ήταν από τα σχόλια των τουριστών. Όσοι τουρίστες έχουν κάνει το πέρασμα τους από την πόλη, έχουν αναφερθεί πως ειδικά το παραλιακό κομμάτι τους θυμίζει το Μαϊάμι. Είναι μια προσφώνηση η οποία προφανώς και μας κολακεύει. Ωστόσο το Μαϊάμι των ''παλιών'', μιλά για μια άλλη εποχή, όταν ακόμη το τραμ στη Γλυφάδα δεν ήταν καν ιδέα και τα κύματα της θάλασσας τελείωναν πολύ πιο κοντά στη νυν κεντρική πλατεία. Για τον ιστορικό κινηματογράφο της Γλυφάδας.

«Σκέψου μια Γλυφάδα με πολύ λιγότερα κτίρια και πεύκα. Πάρα πολλά πεύκα. Αν το σπίτι σου εκείνη την εποχή βρισκόταν κάπου κοντά στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, είχες πολλά πεύκα να διασχίσεις μέχρι να φτάσεις στη πλατεία. Ήταν μια όμορφη διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο Μαϊάμι» αναφέρει η κα. Αγγελική Σαραντίδου, κάτοικος της Γλυφάδας, με την οικογένεια της να βρίσκεται στη πόλη από τις αρχές του '40.

Ο κινηματογράφος Μαϊάμι, μαζί με το εξίσου ιστορικό Αριάν και μετέπειτα το Άννα Ντορ, υπήρξε hot spot στη περίοδο της παλιάς Γλυφάδας. Ξεκίνησε το 1947 ως θερινό σινεμά και έκλεισε το 1973. Απαριθμούσε περίπου στις 400 θέσεις. Είναι ένα από τα πολλά κινηματογραφικά παιδιά του Λευτέρη Σκλάβου, ενός πρόσφυγα από τη Σμύρνη, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάδοση του κινηματογράφου.

Μόνο οι παλιοί γνωρίζουν, ότι κάποτε στο σημείο αυτό φιλοξενούταν ένα από τα πιο όμορφα σινεμά των νοτίων προαστίων.

«Ήταν αυτό που λέμε το ''κοκετίστικο σινεμά''. Δεν είχε φανφάρες και λούσα όπως τα σημερινά, αλλά εκείνο το παραδοσιακό στυλ που είχε ήταν ότι έπρεπε για την εποχή μας. Ήταν μεγάλο σχετικά, με ωραία καθίσματα, ωραία πόστερ στους τοίχους. Το ευχαριστιόσουν, ήταν πολύ προσεγμένο. Ο πατέρας μου είχε ένα μπακαλικάκι κοντά στο γκολφ της Γλυφάδας, λίγο πιο πάνω από την Αχιλλέως. Όταν το Μαϊάμι έφερνε νέα ταινία κάναμε σαν τρελές με την αδερφή μου. Άλλωστε εκείνη την περίοδο δεν είχε και πολλά πράγματα να κάνει κάποιος» λέει η κα. Αγγελική.

Ο κινηματογράφος γνώριζε μεγάλη επιτυχία και είχε επισκέπτες όλων των ηλικιών. Η πλειοψηφία του όμως, όπως και σήμερα, ήταν οι νέοι άνθρωποι. Για εκείνους δεν ήταν ποτέ ένα απλό σίνεμα. Ήταν κάτι σαν θεματικό πάρκο. Δεδομένου ότι εκείνη την εποχή ο κινηματογράφος ήταν στη μέση της δόξας του, ήταν μοναδικά διάσημος. Μερικές από τις πιο καλές ταινίες βγήκαν την εποχή που λειτουργούσε το Μαϊάμι. Και απλά τις ερωτεύοσουν.