Νανά (Λεωφ. Βουλιαγμένης)

Η ομώνυμη στάση.
Ημερ. λήψης: 14/02/2009

Πηγή ελλ.ταινία "Δεν μπορούν να μας χωρίσουν"
Ο Γ.Καμπανέλλης. 1965

Το χειμερινό
Ημεφ. λήψης: 28/01/2020

Το θερινό
Ημεφ. λήψης: 28/01/2020

Το θερινό.
Ημεφ. λήψης: 28/01/2020

Η νέα θέση της στάσης
Ημεφ. λήψης: 28/01/2020

Πηγή φωτο Facebook/elias javalis.

Πηγή: ελλην. ταινία "Σεξομάνια" 1974.

Ημερ. λήψης 26/04/2014

Το χειμερινό.
Ημερ. λήψης 26/04/2014

Πηγή αεροφωτογραφίας Γ.Υ.Σ. 1979.

Το χειμερινό
Ημερ. λήψης: 21/05/2008

Το θερινό.
Ημερ. λήψης: 27/10/2008

Το θερινό.
Ημερ. λήψης: 27/10/2008

Πηγή: Internet

Πηγή: Internet

Πηγή: Bing maps

Λεωφ. Βουλιαγμένης 179, Χειμερινό & Θερινό.
Από 1942. Ιδιοκτησία Αντώνη Χιωτίνη.  
Θέσεις 910 με εξώστη. Υπάρχει ομώνυμη στάση 
λεωφορείου. Το θερινό ήταν λίγα κτήρια πιο πέρα. 
Το θερινό έγινε πάρκινγκ. Το χειμερινό τη δεκαετία
2000 έγινε multiplex με 6 αίθουσες
ΝΑΝΑ. 

ΝΑΝΑ, Δάφνη (Β & Α)

Χτίστηκε κοντά στον ομώνυμο μεγαλόπρεπο θερινό (που ήταν από τους καλύτερους θερινούς της Αθήνας) και βρισκόταν πάντα στις πρώτες εισπρακτικές θέσεις ανάμεσα σε όλους τους συνοικιακούς. Διέθετε μεγάλη πλατεία και εξώστη. Έκλεισε και στη συνέχεια το κτίριό του μετασκευάστηκε για να στεγάσει ένα cineplex 6 αιθουσών. (Μάνος)

Σχόλιο Μάνος

Νανά - θερινό
Χρειάζεται ιδιαίτερο σημείωμα για το θερινό Νανά, γιατί ήταν -και παρέμεινε- από τους μετρημένους στα δάχτυλα σωστούς θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας - ίσως, μάλιστα, μακράν ο καλύτερος. Σε αντίθεση με τη συνταγή μάντρα - οθόνη - γιασεμί, το Νανά ήταν αρχιτεκτονημένο με επιμέλεια και μεγαλοπρέπεια. Δεν ήταν μόνο το εντυπωσιακό του μέγεθος αλλά η όλη του κατασκευή και λειτουργία με πολύ καλές ταινίες. Κυριάρχησε δίκαια για χρόνια στα κινηματογραφικά χρονικά της Δάφνης και αργότερα απέκτησε και το αδελφό χειμερινό λίγα μέτρα παρακάτω. Είναι κρίμα που βρίσκεται ακόμα σε αχρηστία.


Αναμνήσεις
Η Έφη θυμάται τη ανατρεπτική κωμωδία με χρώμα Μόντι Πάιθονς  "Ένα ψάρι που το λέγαν Γουάντα" το 1989.
Η Κατερίνα από τη Ηλιούπολη θυμάται το 1990 τη ταινία "Internal affairs" με τους Ρίτσαρντ Γκιρ, Άντι Γκαρσία.

Θυμάμαι στο θερινό τη μεταφορά του Νιλ Σάιμον "Οι αιχμάλωτοι της 2ας λεωφόρου" με τον Τζακ Λέμον. Στο χειμερινό τις ταινίες "Ο κατάσκοπος με τα 7 πρόσωπα" με τον Πϊτερ Σέλερς το 1974. Το 1983 το μουσικό "Φλασντάνς". Το 1987 "Οι αδιάφθοροι" με Κέβιν Κόστνερ και Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως Αλ Καπόνε. Το 1988 τη ταινία "Κοκτέιλ" με τον Τομ Κρουζ. Το 1989 "Ο άνθρωπος της βροχής" με τους Ντάστιν Χόφμαν και Τομ Κρουζ. Το 1993 την αστυνομική περιπέτεια "Οι αθόρυβοι" με τον Ρόμπερτ Ρεντφορντ. Το 1993 τη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ "Τζουράσικ Παρκ". Το 1994 τη περιπέτεια "Αληθινά ψέματα" με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Στο νέο μίνι πολυσινεμά τη περιπέτεια "Miami vice" από τη γνωστη σειρά μεταφορά το 2006 με τον Κόλιν Φάρελ. Άνοιξη του 2014 τη θρησκευτική ταινία με τον Ράσελ Κρόυ "Νώε".