Ρομάντικα (Χαραυγή Ηλιούπολη)

Η οθόνη.
Πηγή: google maps.

Λεωφ. Δημοκρατίας 20 (πώην Ι. Μεταξά) & Μαιζώνος, 
Θερινό. 1961 - 1971. Θέσεις 420. Γκρεμίστηκε.

ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ

Θερινά σινεμά: Εκεί που ανθίζει το γιασεμί!
..."ΡΟMΑNTΙΚΑ", "ΕΡΙΕΤΑ", "ΑΙNΤΑ", "NIΡΒΑΝΑ". Σας θυμίζουν τίποτα; Συμμετείχαν κι αυτά κάποτε στον κατάλογο των θερινών κινηματογράφων της Ηλιούπολης. Σήμερα είναι πολυκατοικίες και μάντρες υλικών για οικοδομές. Όσο για τις χειμερινές αίθουσες "ΚΑΝΑΡΙΑ", "ΛΙΛΑ" και "ΣΙΝΕ ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ" έγιναν σουπερ-μάρκετ και εμπορικά κέντρα. Το καλοκαίρι αυτό σας καλούμε "να αποτίσετε φόρο τιμής" στα σινεμά που χάθηκαν, παρακολουθώντας τις προβολές αυτών που έμειναν. Η "ΕΥΑ", η "ΝΕΛΛΗ" και ο Δημοτικός Κινηματογράφος "ΣΙΝΕ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ" – οι μοναδικοί που σήμερα επιβιώνουν και σας περιμένουν, για να σας μεταδώσουν κάποιες "αισθήσεις" με τον τρόπο που μόνο αυτά ξέρουν! Ένα από τα κεντρικά θέματα της φετινής σαιζόν ήταν η κινηματογραφική αίθουσα. Αφορμή στάθηκε η δημιουργία του Τζιουζέπε Τορνατόρε "Σινεμά ο Παράδεισος". Μεγάλη η επιτυχία αυτής της ταινίας. Πολλά δάκρυα και πολλά γέλια, μα πάνω απ' όλα η ταύτιση του θεατή με κάτι που έχει χαθεί, ελπίζουμε όχι ανεπιστρεπτί, την "τελετουργία του θεάματος". O κινηματογράφος ήταν η πλατεία και το καφενείο της πόλης. Εκεί τα κουτσομπολιά, τα πειράγματα, τα φλερτάκια κι όχι μόνο. Μέσα στον κινηματογράφο ονειρεύεσαι, ξεφεύγεις αλλά και παρατηρείς, αναλύεις. Η μεγάλη οθόνη, άσπρη και επιβλητική, σε καθηλώνει και σου επιβάλλει σεβασμό. Σε βάζει σε ένα κόσμο παράξενο και γοητευτικό ακόμα κι όταν είναι ρεαλιστικός. Είναι μοναδικός. Ξεφεύγεις από το χώρο και το χρόνο. "Δεν έρχεται κανείς πια" είπε ο ιδιοκτήτης δικαιολογώντας έτσι την μετατροπή της αίθουσας σε γκαράζ (Θα μπορούσε να γίνει και σούπερ-μάρκετ). Την εποχή τον video, της δορυφορικής, του fast-food, του ατομικισμού και της απομόνωσης, οι αίθουσες κλείνουν και τα εισιτήρια που κόβουν οι υπόλοιπες λιγοστεύουν. Τα επιχειρήματα των οπαδών του video αποστομωτικά. "Είναι πιο οικονομικό - που να τρέχω στον κινηματογράφο - στο κρεββάτι, ξαπλωμένος πίνω μπίρα, τρώω μουσακά και βλέπω Ψάλτη".
Ο κινηματογράφος όμως δεν είναι μόνο πρόσωπα, παράξενα και ξένα, είναι ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας, ένας τρόπος να αντιμετωπίζεις τη ζωή. Γι' αυτό η επικαιρότητα του θέματος ποτέ δεν ξεπερνιέται, πόσο μάλλον όταν ανθίζει το γιασεμί. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που εκτός από την Ακρόπολη έχει και θερινά σινεμά, δεν αποδεικνύεται και ιδιαίτερα σοβαρό επιχείρημα. Φαίνεται οι φίλοι του γιασεμιού είναι λιγοστοί. Έτσι κι αλλιώς για την Ακρόπολη είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε τόσα λίγα. Τι κι αν χάσουμε τα θερινά σινεμά. Άλλη μια κακόγουστη πρωτοτυπία... Αναρωτιέμαι όμως πού θα μυρίζουμε το γιασεμί αν χαθούν και τούτοι οι χώροι; Άραγε πόσο συμβάλλουν στην καταπολέμηση τού νέφους και του καθημερινού καύσωνα τα πράσινα θερινά σινεμαδάκια; Άσε που μια μερίδα "προνομιούχων", οι κάτοικοι των γύρω πολυκατοικιών δηλαδή, θα εξαφανιστεί. Πόσοι άραγε διασκεδάζουν τα καυτά καλοκαίρια με τσάμπα παραστάσεις; Μα να μη μιλήσουμε και για την γοητεία του κινηματογράφου στα θερινά τα σινεμά; Μοιάζει να βρίσκεσαι σε ένα πηγάδι και γύρω-γύρω υψώνεται τσιμεντένιο τείχος, ο ουρανός και τ' αστέρια μοιάζουν απίστευτα μακρινά. Είναι όμως μοναδικό πως καταφέρνεις να ξεφύγεις από το χώρο και το χρόνο και να χαθείς στα στενά του Μαρόκο, στο τρομερό Σικάγο ή ακόμα να λικνίζεσαι στην καρέκλα σου με το πιο χαζομιούζικαλ, απλωμένος στη καρέκλα, παίζοντας με το χαλικάκι, διαπράττεις ελαφρά τη καρδία την ιεροσυλία σου, τρώγοντας πατατάκια ή πασατέμπο. Λύτρωση από την σοβαροφάνεια, το σκεπτικισμό. Πού αλλού μας μένει να απολαύσουμε τα αστέρια και το φεγγάρι σ' αυτή τη πόλη; Πού αλλού να μυρίσουμε το άρωμα της δροσερής καλοκαιριάτικης ταινίας, να μυρίσουμε το αγιόκλημα και το γιασεμί;