Πρωτεύς (Κουκάκι)

Πηγή ελλην. ταινία "Η αχάριστη" 1966.
Αριστέρα φαίνεται η διαφήμιση του σινεμά.

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα"
02/08/1963

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα"
08/01/1962

Αεροφωτογραφία 1969 από. Γ.Υ.Σ.
Κάτω το χειμερινό και πάνω το θερινό.

Πηγή: βιβλίο Χαρ. Πατέρα

Σκίτσο χειμερινού

Σκίτσο θερινού

Ημερ. λήψης: 17/12/2008, το παλιό χειμερινό και τωρινό

σχολείο.

Ημερ. λήψης: 17/12/2008, το παλιο θερινό και τωρινό σχολείο.

Πηγή: Bing maps, σημερινό σχολείο.

Αν. Ζίννη 28 & Οδ. Ανδρούτσου,

Χειμερινό & Θερινό.

Λειτούργησε από το 1938 - 1971. Ξεκίνησε

πρώτα το θερινό στην Αν. Ζίννη 28 σε ένα

μεγάλο οικόπεδο με 2000 θέσεις. Αργότερα

μέρος του οικοπέδου στην Οδ. Ανδρούτσου

έγινε χειμερινό με εξώστη. Από το 1957 - 1971

με θέσεις 1100 και ιδιοκτησία Δ. Γιαννόπουλος.

Επίσης το σινεμά έγινε γνωστό επειδή δούλευαν

οι γονείς της Νάνας Μούσχουρη.

Γκρεμίστηκαν και τα δύο και έγιναν σχολείο.

ΠΡΩΤΕΥΣ, Κουκάκι (Β)

Φροντισμένος και αγαπητός κινηματογράφος, πολύ κοντά στον ομώνυμο θερινό. Κατεδαφίστηκε. (Μάνος)

Αναμνήσεις
Ο Γιάννης θυμάται τη γαλλική περιπέτεια "Βρώμικο μούτρο" με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό το 1968. Ειδικά τη τελευτααία φράση που λέει ο Μπελμοντό "Χο" που ήταν και ο ξένος τίτλος. Μετά επισκέφτηκε το γνωστό εστιατόριο "Ο γέρος του Μωρηά" που ξεκίνησε στην Ορλώφ και αργότερα μεταφέρθηκε ένα δρόμο πίσω.
Η Αλεξάνδρα θυμάται στο χειμερινό τη πολεμική περιπέτεια "Πολύ αργά για ήρωες" με Μάικλ Κέιν και Κλιφ Ρόμπερτσον το 1970. Το 1971 "Ήρωες με βρώμικα χέρια" με τον Κλιν Ίστγουντ.

Ο Χρήστος και ο Τάκης θυμούνται τις ταινίες χλαμύδας όπως "Ρώμος και Ρομήλος" με τον Στιβ Ρίβς το1963, με τον Στιβ Ριβς πάλι "Ο γυιός του Σπάρτακου" πάλι το 1963 και "Γίγας της Τροίας" ως Αινείας.

Ο Βασίλης θυμάται το 1967 που πήγε να δει το γουέστερν "Μονομαχία στο Ελ Πάσο" αλλά δεν τον άφησαν να το δει γιατί ήταν "ακατάλληλον διά ανηλίκους", Ο αδελφός του μπόρεσε να το δει και το βράδυ του περιέγραψε τη ταινία. Επίσης στο χειμερινό τις ταινίες "Η λησταρχίνα" με τη Τζέιν Φόντα το 1965. Το 1967 "Στον κύριο μας με αγάπη" με τον Σίντνεϊ Πουατιέ ως μαύρος καθηγήτης. Το πολεμικό του 1963 "Τα φτερά της δόξας" με τον Κλιφ Ρόμπερτσον ως Τζον Κένεντι στη τορπιλάκατο P.T.109. Το 1964 το πολιτικό θρίλερ "Επτά μέρες του Μαΐου" με Μπαρτ Λάνκαστερ και Κερκ Ντάγκλας.Το 1964 τη περιπέτεια "Ο βασιλιάς ήλιος" με τον Γιούλ Μπρίνερ και το δικό μας Τζορτζ Τσακίρης. Το 1967 "Η πτώση των αετών" πολεμική περιπέτεια με στον Α' παγκγόσμιο πόλεμο με τους Τζορτζ Πέπαρντ και στα ωραία της η Ούρσουλα Άντρες. Τις αγγλικές κωμωδίες με τον Νόρμαν Γουίσντομ "Ο καταπληκτικός κύριος Νόρμαν" και "Νόρμαν ο τρομερός" κάπου το 1965. Τη περιπέτεια "Μιχαήλ Στρογγόφ" με τον Κουρτ Γιούργκενς. Τη πολεμική περιπέτεια γυρισμένη στην Ελλάδα "Τα κανόνια του Ναβαρόνε" με Γκρέγκορι Πεκ, Άντονι Κουίν, Ντέιβιντ Νίβεν. To 1967 "Οι αετοί του Τέξας" με Ντιν Μάρτιν και Αλέν Ντελόν. Το 1966 το "Μπέκετ" με Πίτερ Ο Τουλ και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Το 1965 το πολεμικό "Δουκέρκη 2 Ιουνίου" με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό.

Θυμάμαι στο θερινό το 1963 το δράμα "Χαμένο κορμί" με τον Μάρλον Μπράντο. Το 1963 τη κωμωδια "Το τεμπελόσκυλο" με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ". Το 1966 τη γαλλική κωμωδία "Ο χωροφύλακας του Σεν Τροπέ". Μία επιτυχημένη κωμωδία με τον Λουί Ντε Φινές που είχε και συνέχειες. Τη κωμωδία με Τζέρι Λιούις, Ντιν Μάρτιν "Τα συνεταιράκια". Την άλλη κωμωδία του Τζέρι Λιούις "Έμπορος με τον στανιό". Το 1966 τη ιταλική κωμωδία "Πράκτορες 002, επιχείρησις Μόντε Κάρλο. Τότε το δίδυμο Φράνκο, Τσίτσο άρχισε να γίνεται γνωστό στην Ελλάδα. Το 1967 η ταινία "Πράκτωρ Τσίτσο επιχείρησις Αφρικάνα" ή αλλιώς "Stasera mi butto" ένα ιταλικό τραγούδι που έκανε επιτυχία. Το 1968 τη γαλλική αστυνομική περιπέτεια "Αντίο φίλε" με τους Αλέν Ντελόν και Τσαρλς Μπρόνσον. Στο χειμερινό θυμάμαι το ελληνικό δράμα με το Βασιλάκη Κάϊλα "Ο λουστράκος" το 1963. Το 1966 τη κωμωδάι "Η Σίρλεϊ και το χάρεμι της" με τη πολύ καλή Σίρλεϊ Μακ Λέιν. Το 1971 "Ο άνθρωπος που τον λέγαν άλογο" με Ρίτσαρντ Χάρις και τη δικιά μας Κορίνα Τσοπέη. Το 1971 το ασυτνομικό "Αίμα στο δρόμο". Το 1966 τη περιπέτεια "Ταξιαρχία των εκδικητών" με τον Τσάρλτον Ίστον.

Το θερινό ήταν μεγάλο ισόγειο στην Αν. Ζίννη απέναντι από τη μικρή ευαγγελική εκκλησία και στην Οδ. Ανδρούτσου ήταν το χειμερινό. Είχε μία σχετικά μακριά εισόδο. Η αίθουσα ήταν διακοσμημένη δεξιά, αριστερά με αβγουλιέρες για πιό καλό ήχο. Πολλές φορές επισκεπτόμασταν μετά το σινεμά τη ταβέρνα "Ο Γέρος του Μωρηά" στην Ορλώφ που στο τέλος μετακόμισε ένα δρόμο πίσω.


Απόσπασμα για τη Νάνα Μούσχουρη από lifo.gr
Γεννήθηκα στα Χανιά. Η μητέρα μου ήταν απ’ την Κέρκυρα κι ο πατέρας μου απ’ τον Άγιο Πέτρο. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στην Αθήνα κι εκεί τον γνώρισε η μαμά μου. Είχε φύγει απ’ την Κέρκυρα επίσης πολύ νέα 18 χρόνων. Η πρώτη της δουλειά ήταν ταξιθέτρια και γνώρισε τον πατέρα μου στο Ιντεάλ, όπου δούλευε ως μηχανικός κινηματογράφου.

 Ο κινηματογράφος είναι επίσης η αιτία που γεννήθηκα στα Χανιά. Το 1933, μια μεγάλη εταιρεία της εποχής, του Δαμασκηνού και του Μιχαηλίδη που έφερναν φιλμ απ’ έξω, έφτιαχνε ένα σινεμά στα Χανιά και τους σύστησαν τον πατέρα μου για να το οργανώσει τεχνικά. Έτσι γεννήθηκα κι εγώ εκεί, παρόλο που κανείς δεν είχε καταγωγή απ’ την Κρήτη - μόνο η νονά μου, η κόρη του ιδιοκτήτη του σινεμά, που με βάπτισε.
 Τριών ετών ήρθα στην Αθήνα, στο Κουκάκι, και μέναμε εκεί όπου ήταν το σινεμά Πρωτέας. Πίσω απ’ την οθόνη υπήρχαν δυο δωμάτια κι εκεί μέσα ζούσαμε όλη η οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός, αλλά επειδή ήταν θερινό το σινεμά, δούλευε και κάπως σαν φύλακας τη χειμερινή περίοδο. Είχαμε κι ένα κοτέτσι, ενώ σε κάποια γενέθλιά μου μού είχαν χαρίσει ένα ζευγάρι περιστέρια κι είχαμε φτιάξει κι έναν περιστερώνα. Όλα αυτά, βεβαίως, χαθήκανε στην Κατοχή. Τα περιστέρια φύγανε γιατί δεν είχαμε να τους δώσουμε φαγητό κι οι κότες φυσικά λιγόστεψαν, γιατί τις τρώγαμε.
 Τα φιλμ που βλέπαμε τότε και μου έχουν μείνει είναι κάποια καουμπόικα ή ορισμένα γερμανικά και γαλλικά. Θυμάμαι τον Μάγο του Οζ, τ’ Ανεμορδαμένα Ύψη, κλασικές ιστορίες με τη βασίλισσα της Αγγλίας, ταινίες με ιστορίες που συνέβαιναν στο πόλεμο. Θυμάμαι, επίσης, ήταν ότι αριστερά και δεξιά απ’ τη σκηνή που υπήρχε μπροστά απ’ την οθόνη βρισκόταν μια μεγάλη μαργαρίτα. Αυτή η σκηνή ήταν το σύννεφό μου. Εκεί επάνω ονειρευόμουν, τραγουδούσα ό,τι είχα ακούσει την προηγούμενη μέρα στην ταινία που είχα δει, και μάλιστα πολλές φορές η μαμά ερχόταν και μου έλεγε « πάλι ονειρεύεσαι;».

Απόσπασμα από catisart.gr

Στο οικοδομικό τετράγωνο μεταξύ των οδών Ζαν Μωρεάς, Οδυσσέα Ανδρούτσου και Αναστασίου Ζίννη ήταν η καθημερινή μας βόλτα για όλο το χρόνο. Στο πρώτο δρόμο ήταν το παράρτημα –όπως το λέγαμε– του ΣΤ' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, μέχρι και το 1961. Στον δεύτερο δρόμο ήταν ο χειμερινός κινηματογράφος «Πρωτεύς» και στον τρίτο δρόμο ο θερινός αδελφός του. Πρόκειται για ένα υπαίθριο προπολεμικό σινεμά και βαριετέ. Το 1938 είχε 2.000 θέσεις. Ο χειμερινός οικοδομήθηκε σε τμήμα του οικοπέδου του μεγάλου θερινού. Τα δύο σινεμά ήταν στο ίδιο τετράγωνο, με δύο χωριστές εισόδους. Όμως το οικόπεδο δεν ανήκε ολόκληρο στα σινεμά. Στη γωνία Ζίννη και Ανδρούτσου υπήρχε μία μονοκατοικία. Στη Ζίννη υπήρχε άλλη μία, εκεί όπου τώρα υψώνεται πολυκατοικία. Άρα τα δύο σινεμά σχημάτιζαν ένα «Γάμμα», με τα δύο κτήρια να παρεμβάλλονται. Αργότερα η γωνιακή μονοκατοικία απαλλοτριώθηκε και γκρεμίστηκε. Το οικόπεδό της και το οικόπεδο των δύο σινεμά συναποτελούν τώρα το γιγαντιαίο 14ο Λύκειο, ενώ η μονοκατοικία, πιο μέσα στη Ζίννη, έμεινε αναπαλλοτρίωτη. Έτσι το οικόπεδό της παραμένει σαν σφήνα, με πολυκατοικία πλέον, που έχει τον ακάλυπτό της προς το προαύλιο του σχολείου. Οι περίοικοι λένε ότι εδώ δούλευε μηχανικός προβολής και ηλεκτρολόγος ο πατέρας της Νάνας Μούσχουρη, γνωστός ως «Νυχτερίδας», επειδή σύχναζε στο ομώνυμο ουζερί της πλατείας Κάνιγγος. Μα και η ίδια η μετέπειτα διάσημη τραγουδίστρια ήταν ταμίας των κινηματογράφων. Όπως έλεγε η ίδια σε συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» και στον Φώτη Απέργη: «Εμείς ζούσαμε στο Χόλιγουντ. Πίσω από την οθόνη υπήρχε ένα σπιτάκι με δύο δωμάτια. Στο ένα κοιμούνταν οι γονείς μας. Το άλλο, ανάλογα με την ώρα, χρησίμευε σαν τραπεζαρία ή παιδικό δωμάτιο. Η οθόνη φαινόταν πελώρια στα παιδικά μας μάτια και... ανάποδη. Βλέπαμε μόνο την πίσω πλευρά, με τους καβαλάρηδες των γουέστερν να καλπάζουν καταπάνω στο φτωχό μας τοίχο».
Ο θερινός «Πρωτεύς» ήταν κατά κάποιο τρόπο ο αριστοκρατικός κινηματογράφος της περιοχής, σε αντίθεση με το «Πανελλήνιον». Είχε πολύ καλά μηχανήματα, πολύ πράσινο, ωραία καθίσματα, κομψή είσοδο. Έφερνε καλές ταινίες, κυρίως έργα δραματικά, αισθηματικά, κοινωνικά, κομεντί της εποχής, μουσικοχορευτικά, βιογραφίες και άλλα. Η ορθοστασία ήταν από τα χαρακτηριστικά αυτού του σινεμά κυρίως στη χειμερινή του αίθουσα. Κατόπιν ο χώρος έγινε πάρκινγκ αυτοκινήτων και τέλος κτίστηκαν τα σχολικά κτήρια.